| | Nr 4/2007 (85), Technika i innowacje dla bibliotek. Komunikat | |
 | | | |
Łukasz Kaleta
| |||
| | ||
| Alijew w Azerbejdżanie jest nazwiskiem przynajmniej tak samo popularnym jak u nas Kowalski. Jednak Hajdar Alijew[1] jest dla swojego narodu postacią szczególną i otaczaną wielką czcią. Od jego śmierci minęły 3 lata, w ciągu których przybyło mu wiele popiersi i pomników. Jednym z takich monumentów, choć wirtualnym, stara się być Międzynarodowa Biblioteka Elektroniczna „Dziedzictwo Hajdara Alijewa”[2] założona w 2004 r. Jest ona wyjątkowa w skali kraju, gdyż nie ma tu innej biblioteki cyfrowej, która by chroniła narodowe dziedzictwo literackie. Oczywiście u człowieka Zachodu budzi zapewne wątpliwości zogniskowanie jej zainteresowania na osobie śp. przywódcy. W tych rejonach świata nie jest to jednak kwestionowane. Biorąc pod uwagę, że w tej zakaukaskiej republice tylko Biblioteka Narodowa im. Axundova[3] ma zainstalowany komputerowy system biblioteczny, a poziom dostępu do Internetu na uczelniach wyższych jest bardzo niezadowalający, to tę Międzynarodową Bibliotekę Elektroniczną można potraktować jako jaskółkę i optymistyczną zapowiedź dalszego rozwoju w kierunku dygitalizacji. Ten dawny radziecki dygnitarz partyjny wrócił do swojego malutkiego Nachiczewania – autonomicznej republiki wewnątrz niezbyt przecież dużego Azerbejdżanu – w chwili, gdy kraj ogarniała fala przemocy, ponieważ powoli zenitu sięgał konflikt z Ormianami. Obie kaukaskie republiki stoczyły się w objęcia wojny, która w zasadzie trwa do dzisiaj, ponieważ wciąż nie podpisano porozumienia pokojowego. Hajdar Alijew wraz z dojściem do władzy zadbał o zawieszenie broni i rozpoczął międzynarodową kampanię nagłaśniania krzywd swego narodu. Taką propagandową tubą jest właśnie tytułowa e-biblioteka. Jej głównym założeniem jest udostępnienie przemów, rozmów oraz wszelkich innych materiałów jak najszerszej grupie zainteresowanych czytelników. W tym celu teksty są upowszechniane w 25 językach, wśród nich – także po polsku. Prócz dokumentów tekstowych można również zapoznać się z bogatym materiałem fotograficznym. Podstawową kolekcję biblioteki stanowią dzieła, które skupiają kilkanaście pomniejszych kategorii odnoszących się do różnych aspektów działalności byłego prezydenta. Druga, nieco mniejsza kolekcja obejmuje podobnie zgrupowane informacje historyczne. Jest jeszcze miejsce na leksykon pojęć związanych z Azerbejdżanem czy indeks nazwisk. Poza tą swoistą mapą serwisu mamy oczywiście do dyspozycji mechanizm wyszukiwawczy. Jest to bodaj największa bolączka serwisu, gdyż trzeba zauważyć, że zachowuje się on bardzo nieprzewidywalnie i chyba łatwiej znaleźć poszukiwane artykuły przez Google. Dodatkowo „Dziedzictwo...” wydaje książki w oparciu o publikowane przez siebie teksty. Dotychczas ukazały się dwie: Na spotkanie z nadchodzącym dniem i Nie możemy dopuścić, by na terytorium Azerbejdżanu powstało drugie państwo ormiańskie – obie w przynajmniej 4 językach. Cieszy fakt istnienia tego typu instytucji w Azerbejdżanie. Kiedy skończą się już materiały do tłumaczenia – bo jasne jest, że nie będzie ich przybywać – być może biblioteka poszerzy się o azerbejdżańskie zabytki językowe i bogactwo literatury tego kraju. A może doświadczony zespół zdecyduje się otworzyć siostrzaną bibliotekę, w której w cyfrowej wersji będzie można czytać Nizamiego, Natavan czy Sabira. Przypisy:[1] Heydər Əliyev. In Wikipedia [on-line]. [Dostęp 9 maja 2007]. Dostępny w World Wide Web: http://pl.wikipedia.org/wiki/Hajdar_Alijew. [2] Heydər Əliyev Beynəlxalq Elektron Kitabxana [on-line]. [Dostęp 8 maja 2007]. Dostępny w World Wide Web: http://aliyevheritage.org/. [3] Milli Kitabxana [on-line]. [Dostęp 9 maja 2007]. Dostępny w World Wide Web: http://www.anl.az/.  | |
| | | |
| |||
| | ||